Studia z Historii Kultury Europy Środkowej

Pojęcie Europy Środkowej, przyjęte na potrzeby niniejszej serii, wychodzi od terytorium historycznego Śląska. Z jego stolicy, Wrocławia, zatoczone zostały kolejne kręgi, obejmujące kraje sąsiednie: w pierwszej kolejności Łużyce, Nową Marchię, Wielkopolskę, Małopolskę, Czechy i Morawy, w drugiej – Saksonię, Anhalt, Marchię Elektorską, Meklemburgię, Pomorze, Prusy Królewskie i Książęce, Inflanty, Litwę, Mazowsze, Ruś, Słowację, Węgry, Słowenię, Chorwację i Austrię. Obszar ten, obejmujący zarówno kraje należące do Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, jak i kraje pozostające poza jego granicami, zaczął odgrywać w dziejach Europy istotną rolę u schyłku średniowiecza i w początkach ery nowożytnej.
Przy uwzględnieniu zróżnicowanej stratygrafii i społecznej procesów kulturotwórczych, w których ważną rolę odgrywały zarówno dwory (cesarski, królewskie, książęce, biskupie, magnackie i szlacheckie), jak i miasta, szczególną uwagę skierowano na problematykę relacji między kulturą i religią.
Jako podstawę rozważań przyjęto wypracowany przez historiografię zachodnioeuropejską paradygmat konfesjonalizacyjny.
Serię Studia z Historii Kultury Europy Środkowej redaguje prof. Jan Harasimowicz.