F

Andrzej Falkiewicz (1929–2010)

Andrzej Falkiewicz – eseista, filozof, krytyk literacki i teatralny, prywatnie mąż poetki Krystyny Miłobędzkiej. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu. Debiutował w 1958 r. jako krytyk literacki, publikując szkic O teatrze Sartre’a na łamach „Dialogu”. Teksty o teatrze, publikowane początkowo w prasie, złożyły się na jego pierwszą książkę Mit Orestesa. Szkice o dramaturgii współczesnej (1967). Zajmował się również krytyką literacką. Wydał Polski kosmos. 10 esejów przy Gombrowiczu – pierwszą w Polsce książkę o Gombrowiczu. Obejmował stanowiska kierownika literackiego w kilku teatrach w Polsce, a także był konsultantem programowym w Teatrze Polskim we Wrocławiu.

Źródło zdjęcia: archiwum autora

Ota Filip (1930‒2018)

Ota Filip ‒ czeski pisarz. Jest jednym z najbardziej rozpoznawanych przedstawicieli czeskiej literatury emigracyjnej. Został zmuszony przez władze komunistyczne do wyjazdu z Czech w 1947 r. Przez wiele lat mieszkał w Monachium. Pracował tam jako lektor w wydawnictwie Fischer Verlag, a także jako dziennikarz prasowy. Jego twórczość ukazywała się również w języku niemieckim. Był członkiem Bawarskiej Akademii Nauk i Sztuk.

Źródło zdjęcia: Ota Filip - Praca własna, CC BY-SA 3.0

Renate Finckh (ur. 1926)

Renate Finckh ‒ poetka, prozaiczka. Urodziła się w Ulm ‒ niemieckim mieście, gdzie spędziła lata II wojny światowej. Ukończyła germanistykę i historię na uczelniach w Tybindze i Bonn. W czasie II wojny światowej działała w Związku Niemieckich Dziewcząt, który wchodził w skład Hitlerjugend, o czym opowiada książka Oni obiecali nam przyszłość. Opowieść o młodości i dorastaniu w nazistowskich Niemczech. Powrót do wiary katolickiej pomógł jej uporać się z niechlubną działalnością i narodowosocjalistyczną przeszłością. Pracowała w wielu organizacjach kościelnych i samorządowych. Od 1979 r. wygłosiła w Niemczech, Francji i Szwajcarii niezliczone odczyty, w czasie których dzieliła się swoimi wspomnieniami, by ukazać bezwzględne wykorzystanie młodzieży indokrynowanej ideami faszystowskimi. Jako autorka często spotyka się z młodzieżą i współpracuje ze szkołami. Wydała dziewięć książek, m.in. Die Betroffen. Lyrische Meditationen (1981), Nach-Wuchs (1987), Unsere französischen Jahre (2006).

Źródło zdjęcia: archiwum autora

Sylva Fischerová (ur. 1963)

Sylva Fischerová – czeska poetka i prozaiczka. Studiowała filozofię, fizykę i filologię klasyczną na Uniwersytecie Karola w Pradze, obecnie wykłada tam literaturę i filozofię antyczną. Specjalizuje się głównie w badaniach nad literaturą, filozofią i religią starożytnej Grecji. Na swoim koncie ma kilkanaście tomów poetyckich, m.in. Chvění závodních koní (Drżenie koni wyścigowych, 1986), Velká zrcadla (Wielkie lustra, 1990), Anděl na okně (Anioł w oknie, 2007), Tady za rohem to všechno je (Tu, za rogiem, jest wszystko, 2011), Světový orloj (Zegar świata, 2017), dwujęzyczny zbiór Kostel pro kuřáky / A Church for Smokers (Kościół dla palaczy, 2019). Wydała także kilka cykli opowiadań, m.in. Cud (2005, wyd. pol. 2008), Pasáž (Pasaż, 2011), Tisíce plošin (Tysiące płaskowyżów, 2020). Jej książka Europa jest jak krzesło Thoneta, Ameryka to kąt prosty (2012) otrzymała nominację do nagrody Magnesia Litera.

Źródło zdjęcia: Marek Blahuš - Own work, CC BY-SA 3.0

Viola Fischerová (1935‒2010)

Viola Fischerová ‒ czeska pisarka, poetka i tłumaczka. Ukończyła studia slawistyczne. Pracowała w redakcji literackiej Czechosłowackiego Radia w Pradze. Po wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego wyemigrowała ze swoim mężem Pavlem Buksą do Szwajcarii, a w 1985 r. przeniosła się do Monachium, potem do Augsburga. W latach 1975‒1994 współpracowała z Radiem Wolna Europa oraz emigracyjnym paryskim czasopismem "Svědectví". Przełożyła na język czeski, m.in. twórczość Białoszewskiego i Witkacego. Prywatnie córka filozofa i socjologa Josefa Ludvíka Fischera.

Źródło zdjęcia: archiwum wydawnictwa

Rüdiger von Fritsch (ur. 1953)

Rüdiger von Fritsch ‒ niemiecki dyplomata. Studiował germanistykę i historię w Erlangen i Bonn. W latach 1986–1989 był referentem politycznym w ambasadzie RFN w Warszawie. W latach 1989–1992 pracował jako referent ds. prasy i kultury w niemieckiej ambasadzie w Nairobi. W późniejszym okresie był zatrudniony m.in. w niemieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych i w przedstawicielstwie Niemiec przy Unii Europejskiej w Brukseli. W latach 2004–2007 był zastępcą szefa Bundesnachrichtendienst. Następnie kierował wydziałem gospodarki i rozwoju Ministerstwa Spraw Zagranicznych (2007–2010). W lipcu 2010 r. został mianowany ambasadorem Niemiec w Polsce, w styczniu 2014 został ambasadorem Niemiec w Rosji, którym pozostał do 2019 roku. Jest autorem książki Stempel do wolności. Ucieczka z Niemiec do Niemiec (2013), która opisuje jego starania związane z wydostaniem kuzyna i dwóch przyjaciół z NRD w 1974 r.