Szymon Koprowski

Szepty i krzyki Stumilowego Lasu

Karty tej nietuzinkowej powieści rezonują gniewem na machinę uniformizacji, manipulacji oraz indoktrynacji, której tryby napędzają produkcję „posłusznych niedouków” i próbują urobić bądź przemielić zwolenników spontaniczności, indywidualizmu i myślenia wolnego od uprzedzeń i hipokryzji.

Perypetie Artura Niewiadomskiego – młodego duchem, niepokornego seniora doskonale obeznanego (nie tylko) z klasyką literatury dziecięcej i młodzieżowej – oraz jego wrażliwego, rezolutnego wnuka Krzysia oferują coś więcej niż tylko intertekstualną wyprawę do tytułowego (skądinąd wyjątkowo wygadanego) matecznika, w którym można spotkać zarówno dobrego wojaka Szwejka, jak i bohaterów Mistrza i Małgorzaty, a nawet samego Mojżesza. Szczere rozmowy niespełna czternastoletniego Krzysia z Arturem stanowią emocjonalny kościec mięsistej prozy, w ramach której Szymon Koprowski egzorcyzmuje społeczne traumy.

Przemysław Pieniążek